Durme Blues Festival Rockfesthal Hamme - 07-12-2024 reporter & photo credits: Marcel info organisatie: Durme Blues © Rootsville 2024

Deze 'Durme Blues' kan waarschijnlijk een opvolger worden voor het teloorgegane Blues Oan Daa Stoazze festival. Ondertussen is dit al de tweede editie van dit gebeuren dat uit de grond weg gestampt onder impuls van Wouter Verhelst (The Blue Clay) en de plaatselijke MC Black Hawks. Door omstandigheden kon ik er jammer genoeg niet bij zijn met de vorige editie, maar dit jaar was ik wel van de partij. Er mocht vorig jaar gesproken worden van een geslaagde eerste editie en met het voorziene programma dit jaar, zou dit alweer bingo kunnen zijn.

Het slechte weer had de muziekliefhebbers er niet van weerhouden om naar Hamme af te zakken en de Rockfesthall was aangenaam goed gevuld en ik ontwaarde heel veel bekende gezichten. Het bier stond koud en de geur van gebakken ui en hamburgers hing in de lucht. Alle elementen aanwezig om te genieten van een stevige portie blues. So let’s go!

Er wordt gestart in de vroege namiddag met het duo van Blame It On Vinnie. De laatste tijd terug redelijk actief en vandaag mochten ze de festiviteiten in gang trappen. Omdat iemand toch altijd de schuld van alles moet krijgen werd “Blame it on Vinnie” in het leven geroepen. Gerrie De Waard (oa ex-Scotch 'n Soda) en Wim De Vos aka Howlin' Bill (Bill and The Burners) kunnen zich dus alles permitteren omdat het toch nooit hun schuld zal zijn. Samen besloten ze zich in een muzikaal avontuur te storten.

Ze brengen een mix van blues, rock ’n roll en country op een zeer eigenzinnige akoestische manier. Gerrie beroert zijn snaren als geen ander terwijl Bill u verhalen zal voorzingen afgewisseld met de huilende klanken van zijn fantastisch mondharmonicaspel! Het duo is altijd goed voor een feestje en er werd aangezet met ‘My Baby Left Me’ en het aanstekelijke ‘Mama Don’t Love’. De sfeer zat er onmiddellijk goed in en ons duo had de aanwezigen zonder problemen meegekregen. ‘Crazy ‘Bout A Mercury’ en vooral ‘The Devil In Misses Jones’ konden op veel bijval rekenen, zeker het laatste en dit dankzij Wim’s zware basstem.

Deze gig knalde als geen ander met ‘I Wanna Do Bad Things To You’, Daan’s ‘Icon’ en het alom gekende ‘Folsom Prison Blues’ van Johnny Cash. Het einde kwam echter in zicht en met een schitterende medley (Hit the Road Jack/Sweet Dreams/16 Tons/Minnie The Moocher) werd stilaan gedacht aan afscheid nemen, wat gebeurde met het meegebrulde ‘Pay Bo Diddley’. Iedereen had duidelijk genoten want er werd om een bissers geroepen en dit zonder extra hulp van de MC van dienst. Zonder morren kwamen de twee terug om afscheid te nemen van een dankbaar publiek met ‘Hipshake’. Alweer een geslaagde gig en niks aan Vinnie te verwijten deze keer.

Band die niet kan ontbreken op dit evenement, gezien de frontman mee in de organisatie zit, is The Blue Clay. Ondertussen is deze band geen onbekende meer, maar voor wie de laatste jaren ergens in de Sahara of op het Paaseiland heeft verbleven, toch een kleine voorstelling.

Deze band weet mij steeds te bekoren met hun aanstekelijke muziek en weet op een donkere dag, zoals vandaag dus, altijd weer de zon doen schijnen met hun mix van blues, m, bluegrass en zydeco. Hun muziek werkt aanstekelijk en er bestaat geen vaccin voor, dus laat het maar op je afkomen, it’s good for the soul. De band bestaat nog steeds uit muzikale duizendpoot Wouter Verhels( (zang, gitaar, accordeon, harp), Ilse Van Dooren (zang, ukelele en percussie), Peter  “Repete” van Merode ( zang en contrabas), Geert De Block (drums) en Jan Van Den Berg op de toetsen. En dat het een feestje zou worden, daar twijfelde niemand meer over.

Ze hebben het talent om zelfs het slechte weer weg te spelen met hun energieke optredens waarbij Wouter zich ontpopt als een entertainer pur-sang, die weet hoe je het publiek naar je hand moet zetten. Het begin al bij ‘Change My Way Of Life’ en ‘Short Short Time’, waarna, en ter ere van Johnny Roscoe ‘Death Flowers’ niet mocht ontbreken. Meer had de band niet nodig om de zaal in vuur en vlam te zetten. Al zeker niet waneer ze de ‘Bullfrog Blues’ en ‘7 Nights To Rock’ door de boxen lieten knallen. Wouter ramt op de snaren van zijn gitaar en de ritmesectie houdt de boel retestrak. Ook Ilse laat zich niet onbetuigd en iedere fan weet dat ze een gouden stem heeft, bewijze hun versie van Randy Newman’s ‘Guilty’.

Tijd om Howlin Bill op het podium te vragen voor een topversie van Lazy Lester’s‘Sugar-Coated Love’. De show was bijlange niet over want het werd tijd voor een sing along met met Elvis’ ‘Suspicious Mind’ was dat alvast geen probleem en iedereen waande zich ster voor één dag. Dat Wouter een muzikale duizendpoot is, weten de fans al lang en nu wist iedereen het toen hij de accordeon omgordde voor een knappe versie van ‘Tonight The Bottle Let Me Donw’ van Merle Haggard.

Stilaan waren we aan het einde van deze gig toe en de band ging er uit met een “bang” met ‘Mistery Man’ en ‘Rock This House’. Dat de band moest terugkomen was alvast een zekerheid en het feestje ging zonder problemen verder en nam de band finaal afscheid met ‘Wake Up Mama’. The Blue Clay bewees vandaag alweer de partyband bij uitstek te zijn en aan de gezichten te zien had iedereen er duidelijk van genoten.

Oude bekenden zijn ook de mannen van Maxwell Street. Een band die sinds mensenheugenis onze Vlaamse podia bezoekt. Maxwell Street staat al 42 jaar garant voor doorleefde Chicago Blues, opzwepende funk blues tot messcherpe ballads.

De band werd opgericht in 1982 en was meteen heel aanwezig in het blues landschap. De draaischijf van de band is Marino Noppe, zanger/gitarist, charismatisch en fanatiek; hij zweert bij de oude stuff, pure roots, blues zonder franjes. Als een van de beste bluesgitaristen van België speelde hij samen met onder meer Louisiana Red, Joe Louis Walker, Magic Slim, Johnny Copeland etc... Met hun stevige Chicago blues is Maxwell Street nog altijd een van de meest boeiende Belgische bluesband! Het is altijd raden naar wie Marino zal bijhebben, vanavond was hij in het gezelschap van Dominique van Tomme op de toetsen, Carlo Van Belleghem aan de bas, Dries op gitaar en Didier Feys op drums. Fijne schare topmuzikanten mijn gedacht.

Er zou duidelijk uit een ander vat worden getapt en met de stevige boogie ‘Do You Have A Dog’ werd het optreden in gang geschoten. Stevige blues met ‘Going Down To Louisiana’ en een Dries die met zijn gepaste solo’s zijn talent liet bewonderen. Wees zeker, die jongen weet hoe zijn gitaar te gebruiken. Het kan ook funky dacht Marino en we werden op onze wenken bediend met ‘Tell Me You Love Me’ en de funky bas van Carlo, die zoals gewoonlijk met gesloten ogen in zijn eigen muzikale zone vertoefde. Simpel maar oh zo goed! Chicago blues op zijn best met ‘The One You Love’ en op tijd en stond een boogie met de slide van Marino en het geroffel van Didier.

Het beter werk mijn gedacht, want wat gedacht van ‘Can’t You See’ van The Marshall Tucker Band. Dan komt de funky bas van Carlo er alweer aan met een schitterende solo bij ‘If You Got To Love Somebody’, waar ook Didier zijn steentje bijdraagt met een gave drumsolo. ‘Wee Wee baby’ mocht de set afsluiten, maar jammer genoeg geen bisser voor dit viertal, super jammer want dit was een mooie uitgebalanceerde set gebracht door vier Belgische toppers.

Voor we het wisten waren we al aan de laatste band toe. Time flies when you’re having fun. De dag wordt afgesloten met het trio van Well Well Well. Deze formatie is vernoemd naar het nummer “Well Well Well” van een van de grootsten in de 'hill country blues' R.L. Burnside.

De band bestaat uit Fabian”Lord” Benardo (harmonica) en Gert Servaes (drums) beiden natuurlijk bekend van The Boogie Beasts en Renaud Lesire op gitaar (o.a. Keith Dunn, Little Hook). Stevige vocals en gitaarwerk, topmondharmonica en strakke drums om iedereen in vuur en vlam zetten!  Primitieve Blues en some kick ass boogie dat kunnen wij verwachten van dit trio.Party time!!!! En of het ene feestje werd, niet te doen. Niet voor iedereen want een genre waar je voor moet zijn, maar voor mij echt genieten. Rauw, ruig en stevig.

We werden om de oren geslagen met stevige boogies en een versnelde versie van ‘Just Your Fool’ van Little Walter. Naar gewoonte dweilde Fabian alweer het podium af en je zag het trio genieten en het publiek strekte al de benen. En er werd in sneltempo vervolgd met ‘Somewhere’ en RL Burnside’s ‘Going Down South’, de man zelf zou goedkeurend hebben geknikt. Jammer maar voor we het wisten waren we helaas al aan het einde van de set dat in stijl werd afgesloten met ‘Train’. Het publiek kreeg er echter niet genoeg van en ons trio kwam met plezier terug om ons ‘Going Down’ aan te bieden. One more for the road.

Bij deze was dan ook het doek gevallen over deze, meer dan geslaagde’ editie van Durmeblues. Ik denk dat iedereen hier een fijne namiddag en avond had beleefd, ik had er alvast van genoten. Goede bands, goede organisatie, alles verliep van een leien dakje. Bedankt Wouter en bedankt Black Hawks en alvast tot volgend jaar! The Blues is back in Hamme baby!!!!!!

Marcel